Lieve vrienden van de muziek, en al wie geïnteresseerd is.

Het is aan mij om u te schrijven over de memorabele 22ste juli 2018. Niet dat ik u die erbij was, orkestlid of trotse supporter, nog veel meer kan vertellen; uiteindelijk spreekt alles wat we gezien en gehoord hebben, meer dan boekdelen genoeg.

Iedereen, waaronder mezelf, dacht immers dat na een knalconcert als dat in de MuTH, met onze laatste volledige uitvoering van Mahler 5, het orkest haar muzikale hoogtepunt uit deze reis zou gehad hebben. Afgaand van de emotionele ontlading na dat concert, was dit ook nog moeilijk te overtreffen.

Is dit dan het einde van deze tekst, verder niks speciaals meer gebeurd? Think again, het tegendeel is nog nooit zo waar geweest. Op de 22ste stond namelijk de Musikverein met haar Gouden Zaal op ons te wachten.
De bedoeling was niet enkel dat wij ’s avonds op het slotconcert van het World Orchestra Festival in die fenomenale zaal mochten spelen, maar ook dat we eerder die dag tijd kregen voor een repetitie op het podium. Twee keer zoveel memorabele herinneringen voor de prijs van één. Ter vergelijking: toen het Euregio vijf jaar geleden ook een reis naar Wenen maakte en ook in de Musikverein mocht spelen, was er enkel tijd voor opkomen, spelen, en nadien inpakken en vertrekken. Nu kregen we de kans om extra van de zaal en de muziek te genieten, en die kans hebben we ten volle genomen. We hebben als orkest Hans, onze maestro, om een verzoek gevraagd: in plaats van een echte raccord te doen voor het concert van die avond (Mahler deel 1 en Candide), wilden wij enkele fragmenten uit de hele symfonie spelen, om van de magie van de muziek met de magie van de zaal te delen.

Dit heeft geleid tot het échte hoogtepunt van deze reis, voor mij en voor veel andere orkestleden. In de Gouden Zaal mogen spelen als “normale sterveling” is al een unicum op zich, dit dan nog in combinatie met Mahler’s 5de symfonie, met de nervositeit backstage en met een schitterend concert voor een volle zaal, maakt dit een onwaarschijnlijk sluitstuk om nooit meer te vergeten. Voor enkele orkestleden kwam hier dan nog eens bij dat zij hun laatste concert met dit ensemble hebben mogen en kunnen beleven in die mythische Musikverein. Eenmaal buiten, bleven er ook enkel emoties over, waren woorden niet meer nodig.

—

Lieve Euregio Jeugdorkest (waaronder dus ook maestro en team),

“Das Beste in der Musik steht nicht in den Noten”
— Gustav Mahler

Ik wil jullie vanuit de grond van mijn hart bedanken voor deze afgelopen dagen in Wenen. Het zou een understatement zijn om te zeggen dat ik ervan genoten heb, maar het is een feit waar ik niet om heen kan. En hoewel ik het merendeel van jullie allemaal in september terugzie, om nieuwe avonturen met nieuw repertoire aan te snijden, toch ga ik dit ensemble, het ensemble waarmee ik Mahler 5 in Wenen heb gespeeld, ontzettend missen. Ik ben nog nooit, in al de jaren dat ik deel uitmaak van dit orkest, zo ontroerd geweest als tijdens deze laatste paar dagen, en nooit heb ik zo veel ontroering gezien (ik denk dat we het daar allemaal over eens zijn). Voor zij die ik in september niet meer terugzie: het was een absoluut plezier om met jullie samen te spelen, of het nu één, drie, of meer dan vijf jaar aan een stuk was. Zoals ik tegen een aantal van jullie al gezegd heb, de ervaringen in de MuTH en de Musikverein neemt niemand jullie nog af. Ongeacht wat jullie (allemaal trouwens) nog zullen doen, met muziek of niet, zowel Mahler 5 als de stad Wenen zullen extra herinneringen meedragen die nergens mee te vergelijken vallen.

Meer heb ik eigenlijk niet te zeggen, onze week samen spreekt boekdelen genoeg.

Ik wens jullie allemaal nog een fijne zomer en zie jullie graag terug, om het even waar.

Thank you for the music,

Jullie concertmeester
Merlijn

PS: ik ben nog langs het graf van Mahler geweest, ik moest jullie veel groeten doen.